همکاری صرفا به معنای معاشرت نیست. همکار بودن یعنی همراه بودن و همیار بودن. با چه کسانی دوست داریم همراه باشیم؟ در چه کارهایی ترجیح می دهیم با دیگران شریک شویم و تنهایی کار نکنیم؟ شاید در حالت عادی خیلی به این مسائل فکر نکنیم البته شاید یکسری انسان ها به دلیل سبک زندگی و نوع کارشان دائما در کارهای گروهی مشارکت می کنند و همراهان و همکاران زیادی دارند اما بحث اینجاست که در بیشتر مواقع انسان ها وقتی احساس تنهایی می کنند دوست دارند همکار داشته باشند. آیا این حس یاری رساندن و کمک گرفتن از دیگران ارتباطی با تنهایی دارد یا داستان چیز دیگری است؟
اگر همکاری کردن را بلد باشیم هر کار دیگری برایمان ساده است
واقعیت این است که اکثر ما اصول این ارتباط درست دو نفره یا گروهی را نمی دانیم و مفهوم عمیق سینرژی را درک نکرده ایم.
وقتی دو نفر با دو دانش، دو انرژی، دو علاقه و … کنار هم قرار می گیرند امکان دارد سینرژی (Synergy) یا هم افزایی شکل بگیرد. در قانون سینرژی ۱+۱ مساوی ۲ نمی شود و می تواند ۵ یا حتی ۵۰۰ شود. وقتی ۱+۱ بیش از ۲ شود یعنی یک همیاری درست و اصول شکل گرفته است. این دو نفر به هم کمک می کنند که به نقطه هدفشان برسند. این همراهی زمانی معنا پیدا می کند و ایجاد هم افزایی می کند که هر کدام از این دو نفر حاضر باشند تا نفر دیگری را روی شانه خود بگذارند تا سیبی را از درختی بچیند، در صورتی که هیچکدام از این دو نفر به تنهایی قدشان به آن سیب نمی رسد.
این مشارکت شادی بخش است
پس همکاری هم اصول و قانون خودش را دارد که اگر آن را بدانیم دیگر نیاز نیست از دیگران فراری باشیم و می توانیم همیار و همکار یا حتی همکاران دلخواه خود را پیدا کنیم. انرژی و شادی که در یک کار گروهی موج می زند هیچ وقت در تنهایی کار کردن وجود ندارد.
درود بر شما
خوب قطعا یکدست به هیچ عنوان صدا نخواهد داد، و از آنجا که از اصول اولیه پیشرفت زندگی اجتماعی و همکاری و همیاری است نیاز به مشارکت یک نیاز منطقی به نظر می‌رسد، از قوانین فیزیک هم برآیند نیروهای هم راستا که با هم جمع میشدند را یادم می آید، نکته جالب تری هم امشب از شما آموختم و آن کلمه سینرژی بود، در جایی هم خوانده بودم که اگر در کار تیمی یکی یا چند نفر انرژی موافق با بقیه نداشته باشند آن کار رو به زوال می‌رود و در نهایت محکوم به فناست، اما تداوم یک همیاری یا همکاری به تک تک افراد بستگی دارد، در یک رابطه دو نفره هم دقیقا همینگونه است ، خوب است گاهی به همراهمان، همکارمان، شریکمان، عشقمان بگوییم که هم پای او هستیم از آنچه در فکرمان هست را با او در میان بگذاریم، به نوعی بگوییم که برای ادامه مسیر به او نیاز داریم وگرنه حتی نزدیکترین آدم‌ها هم ممکن است از اندیشه ما خبر نداشته باشند، به تمام این «هم ها » «هم اندیشی» را هم اضافه کنیم تا سینرژی در جهت حرکت باشد نه ترمز .
مثل همیشه عالی و بینظیر پر از نکته و زیبا، بسیار از شما نویسنده محترم سپاسگزارم و همچنین گروه پر تلاش شادی افزا تندرست و شاد باشید
درود بر شما
سپاسگزارم