همه ما در کنار دوستان و عزیزانمان احساس خوشایندی داریم و لذت می بریم اما قضاوت نادرست چگونه می تواند این ارتباط صمیمانه و عاشقانه را خراب کند؟ در این مطلب به اهمیت روابط با دیگران می پردازیم و تاثیرات قضاوت بر روابط را با هم بررسی می کنیم.
اهمیت روابط لذت بخش در زندگی
روابط عمیق، صمیمانه با دیگران باعث سلامتی، طول عمر و زندگی زیباتر و لذت بخش تر ما انسان ها می شود و ضرر و زیانی که تنهایی برای سلامت ما انسان ها دارد طبق تحقیقات انجام شده معادل مصرف ۱۵ نخ سیگار در روز است.
بارها شنیده ایم یا حتی دیده ایم که پزشکان از بیماران قطع امید می کنند و متاسفانه به بستگان و عزیزان بیمار اطلاع می دهند که بیمار شما نهایتا چند ماه دیگر زنده می ماند و سعی کنید در این مدت کوتاه در کنارش باشید و صمیمانه تر با او رفتار کنید. نتیجه این ارتباط صمیمی بین بستگان و بیمار در اکثر مواقع باور نکردنی خواهد بود و شاید پزشکان هم از این موضوع اطلاع دارند و به عنوان تیر آخر درمان از آن استفاده می کنند. این ارتباطات عاشقانه باعث شده است که بیماری صعب العلاج رخت بربندد و چنان برود که انگار هیچ وقت حضور نداشته است.
قضاوت نادرست چگونه روابط زیبای انسان ها را خراب می کند
قضاوت سم خطرناکی است که ذره ای از آن می تواند آسیب های جبران ناپذیری را بجا بگذارد. همه ما وقتی از طرف دیگران قضاوت می شویم ناراحت می شویم و احساس شرمندگی می کنیم و اکثر مواقع برای اینکه از این حس شرمندگی فرار کنیم سعی می کنیم تقصیرات را گردن دیگران بیندازیم و در نتیجه مجبور به قضاوت کردن شخص دیگری می شویم.
شاید با خود می گوییم که هنوز ارتباط من با آن شخص که او را قضاوت کرده ام خوب است و رابطه دوستانه ای با هم داریم اما به مرور زمان متوجه می شویم که رابطه های ما دارد رنگ می بازد و نابود می شود. قضاوت پشت قضاوت شکل می گیرد و طرف مقابل متوجه می شود که داریم او را قضاوت می کنیم و هر چقدر از دید خود این کار زشت را ماهرانه انجام می دهیم، لحن صدا و زبان بدن بالاخره ما را لو خواهد داد و این ارتباط شیرین را تلخ خواهد کرد.
درود بر شما
پاندمی کرونا به همه ثابت کرد که بشر چقدر به روابط اجتماعی نیازمند است ؛خیلی سعی کردیم گریز بزنیم ، فرار کنیم ، محدودیتها را دور بزنیم ، با بهانه یا بی بهانه به مسافرت برویم، جهان را بدون داشتن ارتباط تجربه کردیم ، پدر و مادرها از فرزندانشان دوری کردند ، بچه ها والدینشان را لمس نکردند در آغوش نکشیدند، لذت با هم بودن شد فضای پوچ مجازی ، آنجا که عشق بوی باتری تلفن همراه را داشت نه بوی چارقد مادر ، همه اینها را گفتم تا برسیم به اینکه آن همه گیری اجبار بود ولی چرا باید خودمان با نوع نگرشمان این ارتباطات را خراب کنیم، همانطور که فرمودید یکی از آنها همین قضاوت است ، باید دو نکته را در این مورد حتما بدانیم نخست آنکه هیج انسانی در پس زمینه خود نه سیاه است و نه سفید تمام ما مانند کاغذی هستیم با یک بک گراند خاکستری حال ممکن است این خاکستری به سمت سیاه یا سفید گرایش داشته باشد که آن هم یک نظر شخصی است دوم اینکه هیچ کس حق قضاوت دیگری را ندارد حتما شنیده اید که میگویند « تا کفشی کسی را پایت نکردی در مورد راه رفتنش قضاوت نکن » مطلب شما برای من یاداور دیالوگ جناب فتحی در فیلم اعتراض بود آنجا که می‌گوید
«ما کاری به حکم نداریم
حکم رو کاغذ مال محکمه‌س
اصلیت حکم مال خداست
که ما و منش ریخته
و گلریزون می‌کنیم واسه کسی که
آزاد می‌شه از این چاردیواری
که همه‌ی دنیا چاردیواریه»
در مورد اینکه دیگران چه فکری راجع به ما می‌کنند که ما مختار نیستیم در مورد خودمان هم که اختیار داریم باید بدانیم ممکن است با این حرکت یا طرز فکر دوستی یا ارتباطی را از دست بدهیم آیا ارزشش را دارد؟ شاید بعد از آن تازه شرمساری آغاز شود
سپاس از شما نویسنده محترم با متنهای بسیار زیبایتان امیدوارم که ارتباط شیرین تا ابد برای ما باقی باشد، شما زحمت نوشتن را بکشید و ما ذوق خواندن را ببریم بسیار ممنون و سپاسگزارم از شما و گروه محترم شادی افزای گرامی
درود بر شما
سپاس فراوان