حتما اپیکور را می شناسید، فیلسوف بزرگ یونان باستان که مکتب اپیکوریسم (فلسفه لذت یا لذت گرایی) را بنا نهاد. در این مطلب سعی می کنم کمی عمیق تر به این موضوع بپردازم که آیا لذت واقعی، لذت اپیکوری است؟ و تصمیم نهایی را شما خواهید گرفت.
زندگی اپیکور
اپیکور تاکید زیادی بر لذت بردن داشت اما او خانه بزرگی نداشت، نان و پنیر و زیتون می خورد و آب می نوشید نه شراب. به عقیده اپیکور عناصر لذت شاید آسان و ارزان بدست نیایند اما خیلی هم گران نیستند ولی با تمام این تفاسیر بعد هزاران سال همچنان به انسان های خوشگذران و لذت جوی، اپیکوری می گویند. واقعا لذت اپیکوری چیست؟ نان و پنیر و زیتون؟ اپیکور چه لذتی را لذت واقعی می دانست؟
تعریف اپیکور از لذت بردن درست است؟
در پاراگراف بالا خواندیم که زندگی اپیکور بسیار ساده بود و نان و پنیر و زیتون می خورد ولی از زندگی خود لذت می برد. شاید بارها خودمان هم این موضوع ساده و تاثیرگذار را در زندگی تجربه کرده باشیم اما بعضی وقت ها فراموش می کنیم که خوردن نان و پنیر با دلی خوش و سلامتی خیلی دلچسب تر و لذت بخش تر از خوردن شیشلیک گوسفندی با درد جسمی یا روحی است.
درست است، اپیکور لذت را اینطور تعریف می کرد: جایی که درد نباشد می تواند لذت خانه داشته باشد و می شود اینگونه لذت واقعی را تجربه کرد. از نگاه اپیکور سرپناهی به اسم خانه، غذایی که به ما سلامت جسم و روح را هدیه دهد و پوشاکی که به ما آرامش دهد کافی است، حال اگر پوشاک ما برند نبود یا در غذای ما خاویار و مارچوبه جا خوش نکرده بود تاثیر آنچنانی در لذت بردن از زندگی ندارد یا به قول سهراب ” دل خوش سیری چند “
اکنون از شما می پرسم که لذت اپیکوری لذت دلخواه شما هست یا نه؟ آیا جنگی بین دل خوشی و پول وجود دارد؟ آیا اپیکور از روی ناچاری در آن زمان اینگونه فکر می کرد یا واقعیت دنیا همین است؟
هنرمند کسی است که بتواند با حداقل از زندگی لذت ببرد و هنرمندتر کسی که این لذت را با کسی با کسانی تقسیم کند
مثل همیشه کوتاه و اموزنده سپاس
و هنرمند شما هستید که همیشه پیام های پرمهرتان را به من و همکارانم هدیه می دهید و این اندیشه زیبایتان را با ما هم به اشتراک می گذارید . سپاسگزارم .
درود بر شما .
چه به نکته ظریفی اشاره کردید ، هنر زندگی کردن . واقعا همینطور است . سپاسگزارم